ஞானியும் பிராரப்தத்தை அனுபவிக்கிறான் எனின், சாதாரணமாக அஞ்ஞானிகள் அனுபவிப்பதுபோல இதுநான் பூர்வம் செய்தவினை யாதலின் என் கன்மத்தை நான் அனுபவிக்கிறேன் என்ற உணர்ச்சியோடு அனுபவிப்பதில்லை.உண்மையில் ஞானியின் நிலையில் தான் என்பதும் ஒன்றை அனுபவிக்கிறோம் என்பதும் ஆகிய இத்தகைய உணர்ச்சிகளே இல்லை. ஆகையால் அனுபவத்தில் நமக்கும் பிராரப்தமுளது, அதை அனுபவிக்கிறோம் என்ற உணர்ச்சி சீவன் முத்தனுக்கு இல்லை. உண்டேல் அவன் நிலை சரியான சாக்ஷி மாத்திர நிலையாகாது.

எப்போது தன்னையறிந்து சாக்ஷி மாத்திரமாய் நிற்கிறானோ அப்போதே ஆகாமியம் ஒழியும். பிறகு எப்போது தற்பத தரிசனம் உண்டோ அதாவது அருள் நாட்டமுற்று சிவோகம் (அகம் பிரம்மாஸ்மி) பாவனையில் பிரம்மமதையன்றி நாம் வேறில்லை. அதுவே நாமென்ற நிலையில் நின்று அகண்டாகார விருத்தியில் தன்னை இலயப்படுத்தத் தொடங்குகிறானோ அப்போதே ஞானாக்கினியால் சஞ்சிதம் எரிக்கப்பட்டுப்போம். பிறகு அசிபத தரிசன முண்டாயின் அதாவது முடிவாக அகண்டாகார விருத்தியில் தன்னை அடியோடிழந்து தானற்றுச் சகச சமாதி நிலையடைகிறானோ. அப்போதே பிராரப்தமும் ஒழிகிறது.

பிராரப்தத்தை ஞானியும் அனுபவித்தே தீரவேண்டும் என்று கூறியது ஏதெனில்,

வினைப்போகமே யொரு தேகங்கண்டாய்
வினைதானொழிந்தால் தினைப்போ தளவு
நில்லாது கண்டாய்.

என்றார் போல, பிராரப்தம் தேகத்தைப் பொருந்தியது. அஞ்ஞான தசையில் சீவ பாவத்தால் தேகத்தின் செயல்களையெல்லாம் தன் செயல்களாக மயங்கிக் கருதியவன், ஞான நிலையில் தேகத்திற்கும் தனக்கும் சம்மந்தமில்லையென விட்டு விட்டால், சீவன் முத்தனது ஆன்மானுவத்தில் அப்பிராந்தியில்லை. ஆகாரம் புசிக்க வில்லையோ வெனில் அவனுடைய நினைவில் தான் புசிப்பதாகிய பிராந்தியில்லை. நித்திரையிலிருந்து எழுப்பி அன்ன மூட்டின் உண்டு, காலையிலெழுந்து எனக்கு அன்னமளிக்கவேயில்லை யென்று கூறும் குழந்தை எந் நிலையிலிருந்து அவ்வன்னத்தை உண்டதோ அவ்வாறு (ஆனால் அஞ்ஞானம் நீங்கிய) நிலையினின்று பிராரப்தத்தைக் கழிக்கும் சீவன் முத்தனுக்கு பிராரப்த்தை அனுபவிக்கிறோம் என்ற உணர்ச்சியேயில்லை. இதுவரை கூறியவற்றால் பிராரப்தம் தேகத்தோடு சம்பந்தப்பட்டது என்றும்