வேதாந்தம் என்பது 'நியாயம்', 'யோகம்', போல ஒருதர்க்க முறை அல்ல. முரண்பாடுகளின் நடுவே உண்மைக் காட்சியைப் பெறுதல் என்ற அனுபவமே வேதாந்தமாகும். சம்ரதாயத்தை (மரபு வழிகளை) நன்கு அறிந்துள்ள கைதேர்ந்த ஞான குருவினால் தான் பரம்பரை பரம்பரையாகப் பின்பற்றி வரும் பயிற்சி முறைகளைக் கொண்டு ஆத்மஞானத்தைப் போதிக்க இயலும் மொழி நடையும் விளக்கும் முறைகளும் காலத்திற்கு ஏற்றாற்போல மாறலாம். ஆனால் சாத்திர ஞானத்தை விளக்கும் போதனை முறையின் அடிப்படையில் மாற்றம் இருக்காது. அது என்றும் ஒன்று போலவே இருக்கும். சீவனும் பிரம்மாவும் ஒன்று என்னும் (சீவாத்ம ஐக்கிய) உண்மையை உணர்ந்தவனும், பேதம் ஒழித்து உலகமனைத்தையும் ஆத்ம சொரூபமாகக் காண்கிறவனும் ஜீவன் முத்தன் அல்லது ஞானி என்று கருதப்படுகிறான். அத்தகையவனே சீவனுக்கும் பிரம்மாவுக்கு உள்ள உறவைக் காணும் ஞானக்கண் படைத்தவனாக உள்ளான். சத்குருவினால் வேதாந்த உண்மைகள் புகட்டப் பெற்ற பின்னர் யாரிடம் சமநோக்கு ஏற்படுகிறதோ அவரே சீவன் முத்தராவர். (உடலோடு கூடிய முத்தி) ஒரு சீவன் நான் இந்த உடல் நான் சத்திரியன், நான் மனிதன் என்று எப்படி நிச்சயமாகக் கருதுகிறனோ அது போல ஜீவன் முத்தனும் நான் இந்த உடல் அல்ல, நான் சத்திரியன் அல்ல, நான் மனிதன் அல்ல, என்பதில் நிச்சயத்துடன் இருக்கிறான். எதிலும் பற்றில்லாதவனாக உடல், சாதி, சமயம், எதனுடனும் சம்பந்தமில்லாதவனாக உள்ளான். எப்படி ஆகாயம் எதனோடும் சம்பந்தப்படாமலும், பாதிக்கப்படாமலும் உள்ளதோ அதுபோல ஆத்மாவும் அனைத்தையும் கடந்தது. எதனோடும் தொடர்பில்லாதது. நான் (செய்கிறேன்) என்ற உணர்வோடு சீவன் முத்தன் எந்தக் காரியத்தையும் செய்வதில்லை. ஆகவே எந்தப் பயனும் அவனைப் பற்றுவதில்லை.